Zygmunt Golonka

Zygmunt Golonka

Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1888 Dąbrowa Tarnowska
Data i miejsce śmierci	14 kwietnia 1967 Wrocław
profesor doktor habilitowany nauk rolniczych
Specjalność: łąkarstwo
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1928 – łąkarstwo Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Habilitacja	1935 – łąkarstwo Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Profesura	1954

Zygmunt Golonka (ur. 2 sierpnia 1888 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 14 kwietnia 1967 we Wrocławiu) – polski profesor nauk rolniczych, specjalista w dziedzinie łąkarstwa.

Życiorys

W 1908 uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1911 ukończył naukę i został asystentem w Zakładzie Doświadczalnym w Mydlnikach. Po wybuchu I wojny światowej przerwał pracę naukową i wstąpił do Legionów Polskich, do rezerwy przeszedł w 1921 i zamieszkał we Lwowie. Uzyskał pracę jako asystent w Stacji Chemiczno-Rolniczej Politechniki Lwowskiej w Dublanach i był tam zatrudniony przez dwa lata, a następnie przeniósł się na podobne stanowisko w Zakładzie Uprawy i Nawożenia Roli Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Skierniewicach. W 1928 przedstawił pracę "Łąki i pastwiska południowo-wschodniej części dorzecza Bzury" i uzyskał stopień doktora nauk rolniczych, rok później powrócił do Lwowa, gdzie został zastępcą profesora rolnictwa na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. Wykładał tam do 1933, a następnie przeprowadził się do Warszawy i otrzymał etat starszego asystenta w SGGW. W 1935 na podstawie pracy "Studia nad niektórymi czynnikami produkcyjności pastwisk trwałych" uzyskał stopień doktora habilitowanego i objął etat docenta, w tym czasie zorganizował Pracownię Uprawy Łąk i Pastwisk. W latach 1933–1939 był prezesem Stowarzyszenia Łąkarzy Polskich, a w latach 1938-1939 redaktorem miesięcznika Ląka i Pastwisko. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Zakładu Doświadczalnego w Skierniewicach i tam pracując przy hodowli roślin oraz wykładając na konspiracyjnych Wyższych Kursach Rolniczych przetrwał do jesieni 1944, kiedy to został zmuszony do wyprowadzki, zamieszkał wówczas w Krakowie. Po zakończeniu działań wojennych przeniósł się do Warszawy i został kierownikiem Zakładu Upraw Łąk i Pastwisk w SGGW, po powrocie na uczelnię prof. dr. Jana Szczęsnego Grzymały (1903-1960) podjął decyzję o związaniu swojego życia z Wrocławiem. Na tamtejszym Uniwersytecie działającym razem z Politechniką zorganizował Katedrę Uprawy Łąk i Pastwisk, w 1954 została przeniesiona do nowo powstałej Wyższej Szkoły Rolniczej, kierował nią do przejścia na emeryturę w 1960. W 1954 uzyskał nominację do tytułu profesora zwyczajnego.

Spoczywa na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu (pole 32, rząd 6, grób 522).

Dorobek naukowy

Pozostawił dorobek naukowy obejmujący kilkadziesiąt prac z zakresu gleboznawstwa, łąkarstwa, techniki uprawy i zwiększania wydajności trwałych użytków zielonych oraz geobotaniki. Jako jeden z pierwszych w Polsce zalecał nawożenie terenów łąk i pastwisk oraz racjonalnej gospodarki pastwiskowej.

Do najważniejszych publikacji są zaliczane:

• "Podręcznik uprawy łąk";
• "Gospodarstwo pastwiskowe";
• "Nawożenie łąk";
• "Łąki i ich uprawa i nawożenie".

Bibliografia

• Nota biograficzna w "Dzieje studiów rolniczo-lasowych w ośrodku lwowsko-dublańskich w opracowaniu Tadeusza Wośkowskiego". Warszawa: Centralna Biblioteka Rolnicza im. Michała Oczapowskiego, 2011, s. 21. delta.cbr.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-13)]. ISBN 978-83-932996-0-7.
• "Czy wiesz kto to jest?", praca zbiorowa pod redakcją Stanisława Łozy, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, tom. I s. 215;
• Rocznik Gleboznawczy tom 19, nr. 1/1968 s. 217-219